ชีวิตก็เหมือนนิยาย
นิยายก็ดั่งชีวิต
คำกล่าวนี้
ไม่มีอะไรจริงไปกว่านี้อีกแล้ว

เมื่อเริ่มลงมือเขียน “เรื่องเล่าของการะเกต์”
ฉันมีคนรักคนหนึ่ง

เรื่องเล่าดำเนินไปไม่ถึงครึ่งทาง
ความสัมพันธ์ก็มีจุดหักเห
สุดท้าย
ปลายทางของเรื่องเล่าและในชีวิตส่วนตัว
ก็เหนือความคาดหมาย

“การะเกต์” ในเรื่องที่ฉันเล่าถึง
อาจเป็น “การะเกต์” อีกคนหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในโลกอึกทึก
อย่างเงียบเชียบ
“การะเกต์” คนนั้น อาจใช่ หรือไม่ใช่ การะเกต์คนนี้
บางที ฉันต่างหากที่เป็นตัวละครของเธอ

ฉันชอบเสน่ห์ของการเล่าเรื่อง
และคาดหวังว่าจะเล่าเรื่องได้อย่างมีเสน่ห์ (บ้าง)
ฉันจึงอยากเล่าเรื่อง “การะเกต์” ให้ฟัง

บังเอิญ “การะเกต์” ก็อยากเล่าถึงสุดคะเน
และสุดคะเนก็เล่าถึงมะปิน
มะปินเล่าเรื่องผู้หญิงชื่อมัทนา
มัทนาเล่าถึงแม่ปลา นรมน
แม่ปลานรมนเล่าถึงมัทนา
สุดท้าย “การะเกต์” ก็เล่าถึงมัทนาและนรมน
จนบัดนี้
ทุกคนก็ยังเล่าเรื่องกันและกันไม่จบสิ้น

มีพรมแดนบางเหลือเกินในชีวิตจริงกับความฝัน
การแต่งเรื่องและการเขียนเรื่อง
การบันทึก บรรยาย และการไขว้เขวของเส้นคั่นโชคชะตา
ฉันไม่รู้หรอกว่า เรื่องเล่าเหล่านี้จะทำให้ “คุณ” สับสนหรือไม่
แต่นั่นไม่ใช่ความพะวงของฉัน

“คุณ” ต่างหาก
อ่านเรื่องเล่าเหล่านี้ แล้วมีอะไรอยาก “เล่า” ให้ฉันฟังบ้างไหม

การะเกต์ ศรีปริญญาศิลป์
เชียงใหม่, 2554 กันยายน